Commitments

Nog een paar uur en dan start de Woman’s School of embodied leadership. Een 6-daagse training waarin het de bedoeling is dieper in te gaan op eigen waarden, leiding geven aan jezelf en aan anderen en het ontwikkelen van focus en ‘presence’. In de informatie vooraf staat dat ‘we have to remove all jewellery and clip our nails’. Zou dat te maken hebben met het feit dat we onder vrouwen zijn en er ‘bitch fights’ kunnen ontstaan….?

We gaan het zien. Deze training wordt zowel voor mannen en vrouwen afzonderlijk aangeboden en ik ben nieuwsgierig naar de reden daarachter. En hoe het zal zijn om een week lang alleen met vrouwen te werken.

Een van de dingen waar we ongetwijfeld aan en mee gaan werken is het commitment. Het is een van de basis ingrediënten van de cursussen van het Strozzi Instituut. Een commitment of verklaring is het uitspreken wat belangrijk voor je is. Je creëert daarmee ruimte voor mogelijkheden in de toekomst. Ik  heb gemerkt dat het heel krachtig is om op deze manier naar mijn leven te kijken. Door de oefening van Stephen Covey, ‘begin met het eind voor ogen’, heb ik een beeld voor mezelf gecreëerd van wie ik in mijn leven wil zijn. Daardoor is het mogelijk geworden om mijn leven richting dat beeld te ontwikkelen. Ik kan nu elk moment kiezen of de dingen die ik doe bijdragen aan dat beeld. Daardoor wordt het mogelijk op een vaardige manier dingen te doen, mensen en dingen op te zoeken die bijdragen aan dat pad en kan ik mensen om hulp vragen me daarbij te ondersteunen.

Het leven gaat door, of ik een commitment heb of niet. Het commitment is een kompas waaraan ik mijn koers kan bepalen. Het geeft meer richting en intentie. Wat ik merk is dat het commitment geen vaststaand gegeven is. Het is iets dat zich ontwikkeld en aanpast als gevolg van nieuwe inzichten, kennis én acties. Het voelt alsof het steeds dichter bij de kern komt.

Toen ik afgelopen jaar begon met de Strozzi trainingen was het erg gericht op mijn werk, wat ik daarin wilde neerzetten. Door de trainingen merkte ik welke belemmeringen ik in mezelf tegenkwam om dat neer  te zetten. In het verhaal dat ik over mijn leven had gecreëerd kwam ik erachter dat ik me niet gezien voelde, mezelf niet interessant, speciaal of goed genoeg vond. Ik merkte dat ik eerst bevestiging nodig had om iets te gaan doen. Ik wilde gezien worden, ‘acknowledged’. En het interessante was dat ik erachter kwam dat ik dan andere dingen moest gaan doen. Mijn commitment daarin werd: ik ben een commitment om zichtbaar te zijn, mezelf uit te spreken en te verbindingen in relaties die er toe doen. Het was een krachtig commitment dat veel emoties opleverde omdat ik daarvoor mijn ‘verhaal’ over wie ik was moest los laten.

De laatste weken merk ik dat het commitment minder krachtig voor me is. Minder verbinding met mijn lijf oplevert en dat er een ander commitment omhoog is geborreld: Ik ben een commitment om de mogelijkheden in het leven te volgen, wholehearted (sorry, weet even niet meer wat de goede Nederlandse vertaling is…) te leven vanuit levendigheid, plezier en zingeving. Met dit nieuwe commitment ga ik de week in. Ben nieuwsgierig maar ook gespannen wat dat gaat opleveren… Je hoort er meer over als ik terug ben!

En misschien is het je opgevallen dat ik schrijf ‘Ik ben een commitment’, in plaats van ‘Ik heb commitment’. Dat is geen schrijffout. Een commitment is namelijk iets dat je bent. De dingen die je doet, uitspreekt, al je emoties, stemmingen en de manier waarop je jezelf neerzet breng je in overeenstemming met wie jij wil zijn in de wereld. En dat is een continue proces en vraagt dagelijkse oefening en aandacht.