Op een ochtend in de trein raakte ik in gesprek met de vrouw tegenover me. Ze vertelde me, dat ze na twee jaar werkeloosheid, sinds kort een nieuwe baan had. En gelukkig, zei ze, heb ik maar een halfjaar contract. Die reactie verbaasde me dus ik vroeg een beetje door. Het was er net een gevangenis, zei ze. Het gebouw was niet fijn en alles was heel serieus. Maar het ergste was dat ze na 3 weken werken niet eens de namen van haar collega’s kenden. Ik vroeg haar of ze zich dan niet had voorgesteld. Ze keek alsof ze het in Keulen had horen donderen. Zichzelf voorstellen? Nee, dat had haar baas moeten doen en ze zat daar eigenlijk nog steeds op de te wachten. Het idee dat ze zichzelf zou kunnen voorstellen en goeiemorgen tegen haar collega’s kon zeggen was iets dat niet in haar hoofd was opgekomen.
Dit verhaal zette mij aan het denken over dat het zo lastig is om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen werkplezier en, in grotere zin, je leven.
Waarom leggen we die verantwoordelijkheid zo vaak bij een ander? Is het gemakszucht, angst voor gevolgen van je keuzes, onzekerheid over je positie, onvoldoende informatie? En wat levert het ons op om verantwoordelijkheid af te schuiven? Ik denk dat het gevolg meestal is dat we klagen over de keuzes die de anderen dan maken of over de onstane situatie. We voelen ons tekort gedaan en niet serieus genomen. En creëren zo negatieve energie om ons heen. En voor dat we het weten werken, of leven, we in een gevangenis.
Hoe voorkom je dat je in een gevangenis komt te leven:
- Stop met klagen!
- Wees je bewust van je excuses en laat die los.
Met excuses leg je de verantwoordelijkheid voor je situatie bij een ander of de omstandigheden. Wees je je excuses maar eens bewust en zie welke nu echt hout snijden. Dat zijn er verrassend weinig. Goed beschouwd zijn ze vaak nogal kinderachtig… - Bedenk wat jij anders kan doen om de situatie positief te beïnvloeden.
Door te handelen, in plaats van te klagen, kun je invloed en sturing geven en je omgeving veranderen. Dit zorgt voor energie en geeft je een goed gevoel.
Wat zijn jouw redenen zijn om geen verantwoordelijkheid te nemen om iets te veranderen in ongewenste situaties tav samenwerken met collega’s, het creeeren van werkplezier of invulling geven aan vriendschappen en je relatie?
En heb je voorbeelden van momenten waarop je bewust verantwoordelijkheid hebt genomen om je eigen situatie te beinvloeden en wat heeft dat je opgeleverd?
Ben trouwens benieuwd of de vrouw in de trein alsnog de regie in eigen hand heeft genomen die ochtend en een gezellig praatje met haar collega’s heeft gemaakt!